Οι νέοι έχουν κάτι παραπάνω..

Με αφορμή την επέτειο του πολυτεχνείου θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα που βλέπουμε και ακούμε συχνά για αυτό το γεγονός και ειδικά αυτές τις μέρες του χρόνου.

Όλοι έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει ιστορίες για την 7ετία της χούντας. Νομίζω ότι θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ότι εκείνη την περίοδο τα συναισθήματα όσων την βίωναν ήταν λίγο πολύ τα ίδια. Φόβος, θυμός, αγανάκτηση αλλά και ελπίδα. Ανεξάρτητα από την ηλικία του καθενός όλοι ένιωθαν το ίδιο. Όλοι ήθελαν το ίδιο. Να πέσει η χούντα. Να έρθει η δημοκρατία.
Ο γεράκος με την γριούλα δεν μπορούσαν να ζουν μια τέτοια κατάσταση μετά από χρόνια ελέυθερίας, και περισσότερο δεν μπορούσαν να βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να ζουν υπό το καθεστώς της δικτατορίας. Οι 35άρηδες – 50άρηδες δεν άντεχαν μια τέτοια στέρηση ελευθερίας και δεν ανεχόταν ένα τέτοιο μέλλον για τα παιδιά τους.
Πολλοί ήταν αυτοί που έφαγαν ξύλο. Πολλοί ήταν αυτοί που φυλακίστηκαν για ανύπαρκτους λόγους. Κανείς δεν αμφισβητεί τις προσπάθειες όλων να επιβιώσουν σε μια τέτοια κατάσταση. Πολύ περισσότερο όμως, κανείς δεν αμφισβητεί τα συναισθήματα όλων αυτών των ανθρώπων εκείνη την περίοδο.
Υπήρχαν όμως κάποιοι άνθρωποι που έκαναν κάτι παραπάνω. Που είχαν αγανακτήσει περισσότερο, όχι γιατί θίχτηκαν περισσότερο αλλα γιατί έτσι είναι το υλικό που είναι φτιαγμένοι. Όχι γιατί υπέφεραν περισσότερο αλλα γιατί έτσι αυθόρμητα έβγαινε από μέσα τους. Όχι γιατί στερήθηκαν περισσότερες ελευθερίες αλλά γιατί ήθελαν να πάρουν το μέλλον τους στα δικά τους χέρια.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν 20χρονα και 25χρονα παιδιά. Νέοι που δεν είχαν υποστεί κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους, αλλά που είχαν κάτι παραπάνω από αυτούς. Είχαν τον αυθορμητισμό, την εσωτερική ένταση και την τόλμη που χρειαζόταν εκείνη την κρίσιμη ώρα. Είχαν αυτό που πολλοί σήμερα κοροϊδέυουν. Ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. Το ήξεραν οτι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ήθελαν μια άλλη ζωή. Ήξεραν οτι μπορούσαν να την έχουν.

Τα κατάφεραν.


Θα έλεγα λοιπόν κάτι πολύ απλό και μικρό. Ας μην υποτιμούνται τόσο οι νέοι. Ας μην υποτιμούνται ο αυθορμητισμός και οι έντονες ανησυχίες τους. Ας δοθεί λίγο βάρος παραπάνω στο λόγο τους, στις ιδέες τους και στις επιθυμίες τους.
Ίσως το μέλλον να γίνει καλύτερο.