Αναγνώστες

e-referrers...

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Μοιραστείτε το...

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008

Κακή νοοτροπία...

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει η Ελλάδα σήμερα είναι οι πελατιακή σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε αυτόύς που ασκούν κάθε είδους εξουσία και σε όλους εμάς. Κατά τη γνώμη μου είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει στην κοινωνία μας σήμερα σε ότι έχει να κάνει με την καθημερινότητά μας.

Αυτή η νοοτροπία υπάρχει παντού. Σκεφτείτε λίγο τις καθημερινές σας συναλλαγές. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο σοβαρά. Ακόμα και στο super market να πας, αν είναι γνωστός σου κάποιος που δουλεύει μέσα θα σε εξυπηρετήσει διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Θα σου «καβαντζώσει» κάποια προσφορά που βγάζει το super market και είναι καλή ώστε να μπορέσεις να την πάρεις πριν εξαντληθεί.

Αυτά όμως είναι μικρά πραγματάκια που δεν επηρεάζουν και πολύ την ζωή μας. Σκεφτείτε όμως άλλα παραδείγματα. Όπως τον δήμο, την νομαρχία, το ΙΚΑ, την τράπεζα, την πολεοδομία, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και όποια άλλη υπηρεσία τραβάει η όρεξή σας. Φέρτε στο μυαλό σας την εικόνα που υπάρχει σε αυτές τις υπηρεσίες καθημερινά. Όποιος έχει «μέσον» εξυπηρετείται γρήγορα, αν όχι αμέσως. Όποιος πάει εκεί χωρίς να γνωρίζει κανένα από μέσα ή χωρίς να είναι συστημένος, δεν ξεμπερδεύει με τίποτα.

Δεν είναι όμως και αυτό τόσο σημαντικό που να μην μπορείς να ζήσεις αν δεν σου δώσουν μια βεβαίωση αυθημερών. Εντάξει την παίρνεις αύριο, μεθαύριο, άντε σε μια βδομάδα. Και την ταυτότητά σου να κάνουν να σου δώσουν 1 μήνα δεν τρέχει και τίποτα. Το να περιμένεις 2-3 μήνες για την άδεια του σπιτιού σου και να πληρώσεις και κάτι παραπάνω δεν είναι και σπουδαίο πράγμα, εδώ τόσα χρόνια μένεις στο ενοίκιο και το δάνειο για το σπίτι είναι 100.000 €.

Αν όμως πρέπει να κάνεις μια εγχείρηση(φτου-φτου) σύντομα? Αν πρέπει να νοσηλευθείς σε νοσοκομείο? Αν πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε κάποιες εξετάσεις …σύντομα? Σε αυτές τις περιπτώσεις τι γίνεται? Αν δεν έχεις μέσον, και κυρίως αν δεν έχεις χρήμα, τι γίνεται?

Φεύγω από τις υπηρεσίες και έρχομαι σε άλλα παραδείγματα. Παντρεύεσαι, κάνεις οικογένεια, φέρνεις στον κόσμο δύο κουτσούβελα και μπαίνεις στην μάχη να τα μεγαλώσεις. Ζορίζεσαι να μην τους λείψει τίποτα, να έχουν ότι χρειάζονται και να είναι και καλοί μαθητές για να σπουδάσουν. Αφού έχεις μείνει απένταρος από τα φροντιστήρια που πλήρωνες, κατάφεραν και μπήκαν στη σχολή που ήθελαν να σπουδάσουν. Στεγνώνεις εντελώς από το τρέξιμο που ρίχνεις για να τους στέλνεις τα χρήματα για τα απαραίτητα έξοδα που έχουν και κάτι παραπάνω για να είσαι και καλός γονιός. Αφού φτάνει αυτή η πολυπόθητη στιγμή και παίρνουν το πτυχίο τους σκέφτεσαι ότι τελείωσαν τα βάσανά σου και ότι από εδώ και πέρα θα είναι όλα καλά. Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι έχουν περάσει κάμποσοι μήνες από την απονομή του πτυχίου και δεν έχει βρεθεί ακόμα δουλειά. Περνάνε κι άλλοι μήνες και τίποτα.

Φτάνει λοιπόν η στιγμή να καταλάβεις ότι πρέπει κάπως να «σπρώξεις» και συ μπας και αναγνωριστεί περισσότερο το πτυχίο του παιδιού σου. Αρχίζεις λοιπόν να κάνεις την …δουλειά που έκανε και ο δικός σου γονιός για να μπεις στην αγορά εργασίας. Βρίσκεις τον κατάλληλο άνθρωπο. Αυτόν που μπορεί να κάνει θαύματα με αυτό το θέμα. Αυτόν που μπορεί να βάλει το παιδί σου στην καλύτερη θέση και με τον καλύτερο μισθό. Αυτόν που ίσως να μην το κάνει άμεσα αλλά το συντομότερο δυνατόν θα τα έχει καταφέρει.

Βρίσκεις τον βουλευτή που εσύ ψηφίζεις γιατί είναι άξιος να σε αντιπροσωπεύει στην βουλή και να λύνει τα προβλήματά σου. Τον βουλευτή που σε έπεισε με το λόγο του ότι είναι ο κατάλληλος για να σε κυβερνήσει. Τον βουλευτή που είναι αδιάφθορος και γι’ αυτό τον έστειλες με την ψήφο σου στη βουλή ώστε να διαχειριστεί τα χρήματα του λαού και να νομοθετήσει για το συμφέρον σου.

Αφού λοιπόν βρίσκεις αυτόν τον τόσο καλό και άξιο άνθρωπο, του ζητάς και συ σαν ψηφοφόρος του να σου λύσει τα προβλήματά σου. Στο κάτω κάτω για αυτό είναι εκεί που είναι, για να λύνει τα προβλήματα του κόσμου. Του ζητάς λοιπόν να προσπαθήσει να βάλει το παιδί σου σε μια δουλειά. Και εκεί αρχίζει να δουλεύει ο βουλευτής όπως μόνο ένα βουλευτής ξέρει.

Δουλεύει όχι για να βρει δουλειά στο παιδί σου, αλλά για να δει πως θα γίνει να μην έχει βρει το παιδί σου δουλειά μέχρι τις εκλογές ώστε να κρέμεται από αυτόν και να έχει σίγουρες τις ψήφους. Οπότε εκεί ο βουλευτής μεταμορφώνεται σε «νταβατζή».


Αλήθεια για ποια αξιοκρατία μιλάμε σήμερα? Για ποιους διαγωνισμούς? Για ποιες προκυρίξεις θέσεων εργασίας?

Αξίζει να προσπαθείς μια ολόκληρη ζωή για να φτάσει μια στιγμή που να μην μπορείς να κάνεις τίποτα χωρίς τον βουλευτή και τον κάθε βουλευτή?

Για ποιο λόγο πρέπει να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με αξίες όταν θα φτάσει μια μέρα που θα του δείξεις εσύ ο ίδιος ότι δεν γίνεται να τις κρατήσεις?

Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους ανθρώπους της γενιάς μου πως σκέφτονται για αυτό το θέμα, πάντως εγώ νομίζω πως πρέπει να αλλάξει κάτι ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ !!!