Τηλεόραση

Η τηλεόραση είναι ένα σύστημα τηλεπικοινωνίας που χρησιμεύει στη μετάδοση και λήψη κινούμενων εικόνων και ήχου εξ αποστάσεως. Aποτελεί το κυριότερο και δημοφιλέστερο Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας και η χρήση της είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη.
Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό "τηλέ"(="μακριά") + "όραση".

Αυτός λοιπόν είναι ο ορισμός που μπορεί να βρει κανείς για την τηλεόραση αν επισκευθεί τον δικτυακό τόπο της βικιπαίδεια(www.wikipedia.gr). Είναι λοιπόν το δημοφιλέστερο Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας.
Άραγε πόσο μπορεί αυτό το Μέσο να επιρρεάσει την κρίση του τηλεθεατή? Πως και σε ποιό βαθμό μπορεί να επιρρεάσει ή και να αλλάξει τον τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου? Τι κερδίζει κανείς όταν παρακολουθεί τηλεόραση?
Με το δικό μου τρόπο σκέψης, που παρεπιπτόντος δεν ξέρω πόσο πολύ έχει επιρρεαστεί, θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες πιθανές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.

Θα ήθελα να μεταφερθούμε για λίγο κάπου αλλού μέσα στο χρόνο. Να πάμε σε χρόνια και καιρούς που ήμασταν πιτσιρίκια και κάναμε ζαβολιές. Νομίζω πως όλοι έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο...! Με το που γινόταν η ζαβολιά ήξερες και τι θα είναι το πρώτο που θα ακούσεις, ειδικά αν ήσουν και πολύ άτακτο παιδί και ηταν και κοντά η κακή μαμά ήξερες και τι θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα βρισκόταν πάνω σου(...το χέρι της!). «Τι έκανες παλι βρε? Αυτό δεν έχουμε πει χιλιες φορές οτι είναι κακό?», έλεγε αμέσως η μαμά. Και το άκουγες και το ξανάκουγες και αν ήσουν και πολύ ζωηρό το ξανακουγες μέχρι που κάποια στιγμή το έμπέδωνες. Το έβαζες καλά μέσα στο μυαλό σου και το θυμώσουν πάντα. Πολλές φορές αν έβλεπες και κανένα άλλο παιδάκι να το κάνει του έλεγες «Μη, δεν πρέπει, είναι κακό». Το μάθαινες καλά και δεν το ξανάκανες, με μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Ποτέ δεν κατάλαβες πραγματικά γιατί είναι κακό αυτό. Εσύ το έβλεπες καλό αλλά η μαμά, η γιαγιά, η θεία και οι άλλοι σου έλεγαν οτι δεν έιναι καλό, είναι κακό και τα καλά παιδιά δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Στην αρχή λοιπόν σε πείραζε που σου έλεγαν οτι δεν έιναι καλό ένω εσύ το έβλεπες διαφορετικά, στη συνέχεια όμως, λέγε λέγε, δεν σε ένοιαζε, δεν το σκεφτόσουν, το δέχτηκες ως σωστό.
Ας φύγουμε τώρα από τα ωραία και ξεγνοιαστα εκείνα χρόνια και ας επιστρέψουμε σιγά σιγά στο παρόν(όσοι θέλουν...). Βάλτε τώρα στο ρόλο της μαμάς την τηλεόραση και στο ρόλο του παιδιού τον μέσο τηλεθεατή. Συγκρίνετε λίγο αυτούς τους ρόλους να δείτε αν θα βρείτε πολλές διαφορές. Εγώ θα σας πω μια : η σημερινή «μαμά» δεν μπορεί να μας τις «βρέξει». Κατά τα άλλα καθόμαστε μπροστά από την τηλεόραση και παρακολουθούμε αποβλακωμένοι αυτά που γίνονται γύρω μας. Το κάθε γεγονός που κρίνουν οι υπεύθυνοι της τηλεόρασης σημαντικό μας το παρουσιάζουν για να μας «ενημερώσουν». Αν αυτοί το θέλουν καλό θα μας το παρουσιάσουν καλό αν αυτοί το θέλουν κακό θα μας τυρρανάνε 1 μήνα με αυτό το θέμα μέχρι να μας πείσουν οτι είναι κακό.
Οταν όλη τη μέρα τρέχεις στην δουλειά σου, σαν τον Βέγγο, και έχεις ένα σωρό σκοτούρες και έγνοιες μέσα στο κεφάλι σου, δεν έχεις και πολύ όρεξη να κάθεσαι το βράδυ που θα γυρίσεις στο σπίτι να σκέφτεσαι και να τυρρανάς και άλλο το μυαλό σου με αυτά που βλέπεις και ακούς στην τηλεόραση. Ανοίγεις όμως για να ακούσεις τις ειδήσεις. Εκείνη τη στιγμή έχει ένα θέμα : η χαλαζόπτωση έχει διαλύσει όλη την παραγωγή ελαιοκάρπου στην Κρήτη. Στο δελτίο ειδήσεων είναι καλεσμένος ένας υπουργός της Κυβέρνησης που ο δημοσιογράφος τον έχει «κολήσει στον τοίχο» και προσπαθεί να μην κάνει ζημιά στην εικόνα της Κυβέρνησης και έχει φτάσει σε ένα σημείο να «απολογείται»!. Τελειώνει το δελτίο και εσύ πας για υπνο μετά από 2-3 ώρες και αφού ξαπλώνεις σκέφτεσαι : Τι ανίκανη Κυβέρνηση που έχουμε ρε παιδί μου, ούτε μια χαλαζόπτωση δεν μπορεί να εμποδίσει.
Και κοιμάσαι ήσυχος αφού εσύ δεν έχεις ευθύνες για την χαλαζόπτωση.

Είναι λίγο ακραία τα παραδείγματα αλλά νομίζω ότι υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.

Έρχομαι τώρα σε μια άλλη περίπτωση που η τηλεόραση σε κάνει να σκέφτεσαι με άλλο τρόπο. Στην παρουσίαση ενός θέματος που έχει προκύψει από το δελτίο ειδήσεων ή από μια δημοσιογραφική εκπομπή, οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να βγάλουν είδηση και έτσι πιέζουν τον πολιτικό θέτοντάς του ερωτήματα του τύπου : γιατί περάσατε αυτό το νομοσχέδιο? Ποια σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετείτε? Ο τάδε πολιτικός σας κατηγορεί οτι εμπλέκεστε στο σκάνδαλο και ότι ήταν οργανωμένο σχέδιο από εσάς για να πάρετε χρήματα.
Αυτό γίνεται σε ένα δελτίο, σε δεύτερο, σε τρίτο και γενικά σε 5 από τα 7 δελτία ειδήσεων της εβδομάδας, για 3 από τις 4 εβδομάδες του μηνά και σε 8 από τα 10 κανάλια της εληνικής τηλεόρασης. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θέλει η Κυβέρνηση να περάσει ένα νομοσχέδιο που είναι (λέμε τωρα) πολύ καλό για τα δάση. Προστατεύει τα δάση μας και τιμωρεί αυστηρά όσους προσπαθούν να τα καταπατήσουν, μολύνουν ή καταστρέψουν με άλλο τρόπο. Το νομοσχέδιο αυτό δεν έχει «παραθυράκια» που να μπορούν να επωφεληθούν κάποιοι επιτήδειοι και είναι πραγματικά ένα καλό νομοσχέδιο για το περιβάλλον.
Στις ειδήσεις λοιπόν απλά αναφέρουν οτι η κυβέρνηση θα καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τα δάση. Ο τηλεθεατής λοιπόν σκέφτεται : Τι σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετεί ο αρμόδιος υπουργός? Ποιους επιτήδειους επωφελεί αυτό το νομοσχέδιο? Ποιο σκάνδαλο κρύβετε πίσω από αυτά και δεν έχει βγει ακόμα στην επιφάνεια? Πόσα χρήματα θα πάρουν αυτοί που εισιγήθηκαν αυτό το νομοσχέδιο?
Ξεσηκώνεται ο κόσμος, γίνονται συλλαλητήρια, το νομοσχέδιο δεν περνάει και πέφτει και η κυβέρνηση...!!! (Υπερβολές...)

Για να περάσω λοιπόν και στο τρίτο ερώτημα που έχω θέσει θέλω απλά να πω ότι δεν έχω βρει, τελικά, πολλά πράγματα που να κερδίζει κανείς παρακολουθώντας τηλεόραση. Εκτός από αυτά που κερδίζει σε κάτι διαγωνισμούς που γίνονται, ξέρετε από αυτούς που πέρνεις τηλέφωνο για να συμμετάσχεις και η χρέωση είναι 2.5 € το λεπτό και ο μέσος χρόνος αναμονής είναι 20 λεπτά μέχρι να έρθει η σειρά σου και όταν πια παίξεις κερδίζεις μια τοστιέρα που κάνει 30 €.
Καλά, πλάκα κανω. Προφανώς θα έχει κάτι καλό και αυτή η έρμη η τηλεόραση. Απλά θα ήθελα αυτά να μου τα πείτε εσείς και να τα σκεφτούμε πολύ καλά όλα αυτά τα θετικά και αρνητικά και να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα.
Ο καθένας σε ένα δικό του συμπέρασμα για το τι πραγματικά μας προσφέρει τελικά η τηλεόραση και αν αξίζει εντέλει να καθόμαστε με μια παρέα 5-6 ατόμων και να βλέπουμε όλοι μαζί τηλεόραση χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας, ενώ έχουμε τόσα πολλά να πούμε!