Εικονική πραγματικότητα

Η εικονική πραγματικότητα έχει πολλές πλευρές.

Εγώ θέλω να αναφερθώ σε μια πλευρά που, σύμφωνα με τι δική μου άποψη και από αυτά που βλέπω από το κοινωνικό περιβάλλον που ζω, έχει καταφέρει να κάνει πράξη σε μεγάλο βαθμό την ακριβή της έννοια.

Θέλω να αναφερθώ στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Στα παιχνίδια που ξεκινάνε από παλιά και που παίζαμε στις καφετέριες όταν είμασταν μικροί, αυτά που ήταν δισδιάστατα και απλά παίζαμε με μανία και καταλήγαμε να φεύγουμε μούσκεμα από τον ιδρώτα όταν θα τελείωναν τα χρήματά μας και δεν μπορούσαμε να παίξουμε άλλο. Τα παιχνίδια που αναβαθμίζονταν με γρήγορους ρυθμούς, αφού με τέτοιους ρυθμούς εξελισόταν η τεχνολογία, και σαν στόχο είχαν να κάνουν τον παίχτη να παθιάζεται περισσότερο και να παίζει όλο και πιο πολύ ώρα, αφού ολοένα και περισσότερο έμοιαζαν αληθινά.

Θέλω όμως να αναφερθώ, περισσότερο από όλα, στα σύγχρονα παιχνίδια. Ποιος δεν έχει στο κοντινό του περιβάλλον κάποιο παιδί του δημοτικού ή του γυμνασίου, ακόμα και του λυκείου, που αντί να πάει να βρει τους φίλους του στον ελεύθερο χρόνο που του μένει από το διάβασμα, το σχολείο και το φροντιστήριο, και να μιλήσει μαζί τους, να κάνουν πλάκες, να κάνουν βόλτες, να κάνουν "διαβολιές" και να ασχοληθούν με την κοινωνία που βρίσκεται γύρω τους, κάθεται κλεισμένο στο σπίτι και το μόνο που κάνει είναι να παίζει Play Station. Ακόμα και με τους φίλους του να βρεθεί μιλάνε για το πως θα περάσουν κάποια πίστα στο παιχνίδι.

Έτσι λοιπόν από μικρά μαθαίνουν τα παιδιά να απομακρύνονται από τους γύρω τους, από τους φίλους τους, από την πραγματική κοινωνία, και να ζουν μέσα στον δικό τους κόσμο. Σε ένα κόσμο με ήρωες που προσπαθούν να σκοτώσουν τέρατα ή απλούς ανθρώπους για να περάσσουν μια πίστα...!

Και φτάνουμε σε ποιο μεγάλες ηλικίες που αρχίζουν από το γυμνάσιο, πέρισσότερο στο λύκειο, ακόμα περισσότερο στις μεταλεικιακές ηλiκίες και φτάνουμε μέχρι και 40 ετών ίσως και παραπάνω κάποιες φορές. Αυτοί η άνθρωποι υποτίθεται οτι έχουν κρίση και μπορούν να κρίνουν. Ειναι ώριμοι και μπορούν να σκέφτονται ώριμα. Πολλοί από αυτούς έχουν οικογένεια και ευθύνες. Βλέπω λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να ασχολούνται ώρες ολόκληρες και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και μέρες με κάποιο παιχνίδι. Στη μόδα είναι τα δικτυακά παιχνίδια με τεράστιες βάσεις δεδομένων. Αυτά τα παιχνίδια έχουν τέλεια γραφικά και οι χαρακτήρες έχουν άψογες και λεπτομερείς κινήσεις. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι ο παίχτης πρέπει να φτιάξει έναν ήρωα, που θα του δώσει όνομα, θα επιλέξει τι ικανότητες και τι ιδιότητες θα έχει και θα πρoσπαθήσει να τον κάνει όλο και πιο δυνατό. Το κλειδί σε αυτό το παιχνίδι είναι ότι δεν είσαι μόνος σου εναντίων όλων που θα πρέπει να τους νικήσεις για να βγάλεις μια πίστα. Σε ένα παιχνίδι τέτοιου είδους είσαι μαζί με άλλους, εκατοντάδες ή χιλιάδες, που είναι είτε σύμμαχοι είτε εχθροί σου ή ...άσχετοι.
Στόχος αυτού του παιχνιδιού είναι απλά να γίνεις πιο δυνατός και πιο δυνατός και πιο δυνατός και αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Για να το καταφέρεις αυτό κάνεις συμμαχίες, αγοραπολησίες, σκοτώνεις αλλους, πας από πόλη σε πόλη κ.α.

Με απλά λόγια έιναι ένας άλλος κόσμος.

Εχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο να μη ζουμε τη ζωή μας, αλλά μια άλλη ζωή. Να μη ζούμε στον κόσμο μας αλλά σε ένα άλλο κόσμο. Να αδιαφορούμε για την πραγματικότητα και να ιδρώνουμε για μια ....εικονική πραγματικότητα.